Nie wiem jak mam żyć... jak znaleźć cel w życiu... poczucie winy zabija mnie od środka... Tymuś był taki śliczny...miał ciemny meszek już z włosków po tacie i mój mały zadarty nosek, ciągle jak zamykam oczy widzę go takiego malutkiego... nie potrafię patrzeć na siebie i swoje ciało...jeszcze tydzień temu byłam w ciąży...tydzień temu ich urodziłam i dziś znów czuję ten ból. Jak ciężko było rodzić dziecko, które od razu miało niewielkie szanse? Jak miałam przeć, kiedy mój płacz mi na to nie pozwalał? Jak mam o tym myśleć, by mniej bolało?
"Oszukał nas los, to podłożona zła kartaCytat z forum dlaczego.org.pl
Dziecięca niewinność, tak łapczywie wydarta
Lodowaty dotyk śmierci, zabrał Twą duszę
I nie dał Tobie szansy, nam dał katusze
Nieopanowany ból przeszywa to rozstanie
I na zawsze w sercach bliskich pozostanie
To co serca rozłączyło, również je połączy
Spotkamy się tak, gdzie dzień się kończy..."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz